หมา-เพื่อนบ้าน

บล็อกคนใจหมา


เรื่องหมาๆ กับเพื่อนบ้าน

เขาบอกว่าการเลือกซื้อบ้าน ทาว์เฮาท์  จะต้องดูถนนหน้าบ้านต้อง

กว้างขวาง กลับรถสะดวก จอดรถได้สะบาย แล้วจะไม่มีปัญหากับคน
ข้างบ้าน  นั่นเป็นสิ่งที่ผมยึดมั่นและเชื่อฟังคำพูดนี้มาตลอด    น่าลำบากสำหรับการเลือกซื้อทาว์เฮาท์ ที่ติดกันเป็นพรวนไม่ต่างอะไรกับห้องแถว   รูปลักษณ์ดูสวยงาม  แต่ลองวิ่งขึ้นลงบรรไดสิ สะเทือนไป 3 บ้าน 8 บ้าน  อีกอย่างหากคุณเลือกซื้อบ้านลักษณะนี้  สิ่งต่อไปที่คุณจะต้องมีคือสังคมใหม่   ผมไม่ชอบเล่นการพนันน๊ะครับ แต่ผมต่อให้เลย 100 บาท ผมเิอาบาทเดียว   ไม่ช้าไม่นานคุณจะต้องมีปัญหาอะไรสังอย่างมากวนใจคุณแน่นอน!


บังเอิญบ้านเทาว์เฮาท์ ที่ผมมาซื้ออยุ่  ตรงกันข้ามเป็นญาติพี่น้องกันเอง ทำให้การเริ่มหรือก่อตั้งสังคมใหม่เป็นไปอย่างง่ายดาย   ที่ติดกันกับบ้านของผม  เป็นข้าราชการ เกษียนอายุ อาศัยอยู่กับ ภรรยา ไม่มีลูก มีหลาน  มีเพียงสุนัขโกลเด้น  อาศัยอยู่ด้วยให้แกคลายเหงา   บ้านของคุณลุงกับบ้านผม  เราถือเป็นเพื่อนบ้านที่ดีต่อกัน  เนื่องจากพ่อของผมก็เกษียนอายุมาซื้อบ้านอยู่เหมือนกัน   และที่สำคัญเราเลี้ยงสุนัขเหมือนกันพันธุ์เดียวกัน   สุนัขของผมถูกฝึกการรับฟังคำสั่งมาเป็นอย่างดีโดยทหารที่มีทักษะในการฝึก   ผมจึงปล่อยมันเข้านอกออกในบ้านโดยไม่จำเป็นต้องกักขัง    ส่วนบ้านของคุณลุงข้างๆแกดีใจที่มีเพื่อนบ้านที่รักสัตว์เหมือนกันมาอยู่ใกล้ๆกัน    จะได้ไม่มีปัญหาหรือการรังเกียจเหยียดชนชั้นมนุษย์  ชนชั้นสัตว์  


แต่แล้วเรื่องราวที่เกิดขึ้น เกิดจากความชล่าใจ  ความไม่เกรงใจกัน ความไม่เคารพซึ่งกันและกัน เพียงเพราะคำว่าสนิทสนมกันแล้ว     พฤติกรรมของลุงเปลี่ยนไป   จากที่เคยใช้สายคล้องจูงสุนัขของแก  ออกไปปดปล่อยระบายของเสียที่สุนัขของแกกินเข้าไป  เรียกง่ายๆว่าจูงหมาไปขี้ไปเยี่ยวนั่นแหละ  แกเริ่มไม่ทำ  ปล่อยให้สุนัขเที่ยววิ่งไปขับถ่ายบ้านอื่น  เมื่อเวลาเพื่อนบ้านมาร้องเรียนแก แกใช้คำง่ายๆ ห้วนๆ ตอบกับเพื่อนบ้านไปอย่างไม่อายปากตัวเอง   แกบอกว่า"หมามันมีตั้งหลายตัว  แล้วรู้ได้อย่างไรว่าเป็นหมาของฉัน''    อืมๆ  ตอบได้ใจจริงๆลุง เพื่อนบ้านชักเริ่มเอือมละอาพฤติกรรมคำพูดของแก   แกคงมองว่าตัวเองเป็นข้าราชการมาก่อน แกมักตอบอะไรแบบฉลาดๆ  พ้นตัวแกตลอด  และด้วยตำแหน่งและศักดิ์ศรีของแกเป็นคณะกรรมการหมู่บ้านอยู่ด้วยในตอนนั้น     แต่ก็อย่างว่าเรื่องของใครเรื่องของมันผมไม่ได้อยากไปยุ่ง      

เหตุการณ์ก็ยังเป็นในลักษณะเดิมๆ   สุดท้ายมีการคัดเลือกแกออกจาก คณะกรรมการหมู่บ้าน เสียงตำหนิติฉินนินทาแกเริ่มหนาหู คงไม่ใช่แค่เรื่องขี้หมาของแกเป็นแน่  แกเริ่มเป็นคนเก็บตัว  คำพูดคำจาโอ้อวดยกตนข่มท่าน  เริ่มจางๆลง  แกชวบมาเล่าให้ผมฟังอยู่เรื่อยๆ  แกบอกชาวบ้านพวกนี้ไม่รู้อะไร  ไม่รู้จักการบริหารจัดการ   ลุงทำงานเพื่อหมู่บ้านไม่ได้เงินอะไรเลยซักแดงเดียว   ...ผมก็เออออห่อหมกไปตามแก


ถึงคราวเราบ้าง........ สุนัขของแกก็ยังป้วนเปี้ยนเดินเข้าออกบ้านผมเป็นปรกติ  บางครั้งคาบรองเท้าที่บ้านผมกับบ้านมัน  แล้วมันก็ไม่ยอมปล่อยออกจากปากของมันสะด้วย    วันดีคืนดีมายุ่งกับชามข้าว ไอ้ทาโร่หมาของผม  เป็นอันกัดกันเลือดสาดทุกที  ผมเริ่มรำคาญ สุนัขของแกมากขึ้นทุกวัน  แต่ด้วยความที่เป็นเพื่อนบ้านสัมพันธไมยตรีต้องมาก่อนเรื่อง หมาๆๆ แมว  สุดท้ายเหตุการณ์ที่เป็นจุดคลายแม็กซ์  และสิ้นสุดสัมพันธภาพที่ดีงามของบ้านผมกับเขาต้องจบลง   จบลงด้วยการสูญเสีย แม่แมวเปอร์เซียที่ผมเลี้ยงไว้  ออกลูกมา4 ตัว  แม่ของมันหวงลูกของมันมาก เวลาหมาของลุงเข้ามาในบ้านทีไร   แม่แมวจะรีบเข้าไปขู่ใช้กงเล็บตวัดตบหวังจะให้ไอ้หมาตัวนั้นออกไปจากอนาเขต    ผมเริ่มเห็นความไม่ปลอดภัยของลูกแมวผมๆจึงสั่งทุกคนเวลาออกจากบ้าน  ให้ปิดประตูบ้านเสมอเพื่อไม่ให้มันเข้ามาในบ้าน   จะได้แก้ปัญหาเรื่องรองเท้าหายด้วยไปในตัว  หรือมากัดกับเจ้าทาโร่หมาของผมอีก             แต่อาจเป็นความประหมาดของผม คืนนั้นผมนำลูกแมว 2 ตัวออกมาอุ้มเล่นและทำความสะอาดให้มัน  เหมือนเดิมมาของลุงแกมาเยี่ยมบ้านผมอีกแล้ว  มันก็เข้ามาดมๆ  คาบรองเท้าของผมไปเหมือนเดิม  วันนี้มันไม่คาบรองเท้าอย่างเดียว  ในระหว่างที่ผมเผลอมันคาบคอลูกแมวของผมไปต่อหน้าต่อตา  เสียงลูกแมวร้องด้วยความเจ็บปวด

ผม              ''ลุงๆ  หมาลุงคาบแมวผมไปแล้ว''

ลุง                "จูดี้ปล่อยลูกไม่เอาลูก''

ผม               ''ลุงหาทางเอามันออกมาให้ได้ ช้ากว่านี้ตายแน่''

ลุง               ''มันไม่ปล่อย จะให้ผมทำอย่างไร  หมามันฟันคมจะตายงับแล้วปล่อยยาก''

                      

                    เจ็บปวดกับคำพูดลุงจริงๆ  เอาอีกแล้วสัญชาตยานเดิมออกอีกแล้ว    พูดง่ายๆกระชับๆ  เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นเอาล่ะวันนี้เป็นไงเป็นกัน  ขาดสบันมันไปเลย ไม่ต้องไปมีมิตรไมตรีกับมันอีกต่อไป   สุดท้ายลูกแมวก็ขาดใจตายในที่สุด  น้ำตาผมถึงกับไหลเสียงร้องโหยหวนของลูกแมวมันบาดใจผมจริงๆ    

พ่อผม       ''คุณๆ หมาของคุณที่คุณเลี้ยงไว้  ตกลงมันเป็นลูกคุณหรือเป็นหมาของคุณ  กูเห็นแม่งเรียกหมาว่าลูกๆอยู่นั่นแหละ                ตกลงมึงจะเอา ศพแมวออกจากปากมันได้หรือยังฮ่ะ''  พ่อผมแกเป็นคนรักแมวแกเริ่มมีน้ำโหอย่างที่ไม่เคยเห็นมาก่อน

ลุง            ''เดี๋ยวผู้พัน  มันยังไม่ยอมปล่อย ถ้าปล่อยแล้วผมจะเอาไปคืนให้''

พ่อผม      ''มึงไม่ต้องเอามาคืนล่ะไอ้ห่า  มึงเลี้ยงหมาแต่แพ้หมา แค่นี้มึงบังคับเอาออกจากปากมันไม่ได้มึงไม่ควรเลี้ยงมัน'''

ลุง             ''โถ่ผู้พันธ์ มันเป็นอุบัติเหตุ  ใครก็ไม่อยากให้มันเกิดเหตุการณ์นั้นขึ้นมาหรอก''

พ่อผม       ''กูทนมานานล่ะ หมามึงวิ่งเข้านอกออกในบ้านกู กูก็ไม่เคยไล่แล้วมึงล่ะเคยมาไล่หมามึงบ้างไหมมึงก็ไม่เคย แล้วมึงไม่คิดว่าถ้ามึงเอาแมวออกจากปากมันได้ แล้วพาแมวไปหาหมอเผื่อรอดมึงคิดบ้างไหม''''

นั่นคือบทสรุปความบาดหมางที่ เกิดจากความประมาทของคน  การไม่รู้จักเกรง อกเกรงใจของคน  และสุดท้ายความใจหมาของคนก็มาเยือน  เรื่องนี้หมาไม่ผิดเชื่อผม  ผิดที่คนล้วนๆ การเอาใจใส่เพื่อนบ้าน หรือเอาใจเขามาใส่ใจเราเป็นสิ่งที่ต้องคำนึงเมื่ออยู่ร่วมสังคมกับผู้อื่นผมว่าน๊ะ  ... 

โปรดลองวิเคราะห์เรื่องราวในแบบของคุณ

เพราะที่นี่บล้อก เขาใจหมาหรือว่าผมใจมด

ก้องกิดากร

-->