กำลังหลอกตัวเอง เพื่อปกปิดความอ่อนแอ

หลังจากหยุดและยุติการเขียนบล็อกมาหลายนานเดือน   เรื่องล่าสุดที่เขียนคงเป็นเื่รื่องของ นายเนติวิทย์เด็กไทยปฎิวัติการศึกษา    มีแฟนบล็อกเกอร์ตอบรับมากมายพวกเขามองว่าบล็อกแห่งนี้เป็นแนวทางการเขียนของบล็อกแนวประชาอธิปไตย    มันอาจจะเป็นเรื่องจริงพวกเราเริ่มมีการแสดงอารยธรรมของเราในgoogle+    หากท่านมีแนวทางและมีแนวความคิดที่จะเปลี่ยนมุมมองแง่มุมที่สังคมมองว่าร้าย และ บางแง่ที่ใครมองว่าดีงาม นำทั้งสองมาผสมรวมรวมกันแล้วสรุปออกมาได้เจริญหูเจริญตาเวะมาเยี่ยมเขียนบทความกันได้ืั้ที่           https://plus.google.com/u/0/communities/109753548929883645737

เข้าเรื่องที่อยากให้ร่วมตัดสินกันเลยเลยดีกว่า  น้องกิ๊ฟ เชอร์รี่น้องวาย มีตั้งมากมายสารพัด  ว่าด้วยเรื่อง การทำงานเป็นมนุษย์เงินเดือน    ผมก็เป็นคนหนึ่งที่ทำงานเป็นมนุษย์เงินเดือนมาหลายหน้าที่   สากกะเบือยันเรือรบก็ว่าได้  ทั้งเสริฟข้าวเสริฟน้ำหาเงินเรียน  บ้างก็เป็นลูกไล่ถูกโขกสับให้ตัวเองช้ำใจ  เทพหน่อยก็เคยใกล้นายให้หลายคนต้องอิจฉา มีคำกล่าวว่าการที่เราขึ้นหลังเสือแล้วจะลงลำบาก   อาจหมายถึงการทำงานได้ดิบได้ดีเงินเดือนแพงๆ  มีหน้ามีตาในสังคมและวัฒนธรรมของการทำงานมีหรือจะกลับไปกรอกอาหารสัตว์รับค่าแรงขั้นต่ำวันละ 300 บาท    หลายท่านอาจจะมองว่าเอาล่ะยังไม่ทันเดินเรื่องไปถึงกลางบล็อกเลยเริ่มจะยโสโอหังยกตนอวดท่านซ่ะแล้ว     เปล่าเลยแต่นั่นต่างหากที่ผมอยากให้ท่านร่วมขบคิดและเลือกทางเดินไปกับผม                

เรื่องมีอยู่ว่าต้นปี  54  บังเอิญผมมีโอกาสได้เข้าทำงานในตำแหน่งที่ตนเองไม่ถนัดนัก   HR คืออะไร โหด เหี้ยม  พระเดท  พระคุณ  โอกาสที่จะทำให้ใครอยู่ใครไป    อยู่ในกำมือผมอย่างไม่ตั้งใจ   กฎหมายแรงงานเขาเปลี่ยนกันเป็นพายุบุแคม   แต่ในสมองของผมไม่เคยคิดอยากเปลี่ยนตามเขาเลย  เพราะผมอาจจะไม่ใช่HRตัวจริงตามหลักการที่เขาวางเกณฑ์ไว้ก็เป็นได้

  SME เป็นตัวย่อบ่งบอกถึงสถานะภาพที่ผมกำลังทำงานอยู่    ห้องทำงานแสนจะส่วนตัวเท่านั้นที่ผมรู้สึกดีในวันแรกของการทำงาน   แต่ที่เหลือคือ  ภาษา กิริยา แล ะพฤติกรรมเฮียๆที่ผมถูกต้อนรับกับสังคมแห่งนี้   บ้างว่าเฮียนี่แม่ง! หักเงินกูกูจะด่าให้   เถ้าแก่ก็สั่งห้ามเข้าข้างพนักงานเด็ดขาดต้องเข้าข้างเขาเท่านั้นเขาตัดสินใจอยู่น่นก่อนจะพูดคำนี้กับผม  บ้างก็ให้HRไปตำหนิพนักงานที่สุดแสนจะอาวุฒิโสเขี้ยวรากดินจนยากจะมีผู้ใดต่อกร    การถ่ายทอดส่งมอบงานงานระหว่างคนเก่าส่งให้คนใหม่ที่รับมอบหมายก็สุดแสนจะรันทดดองยาวไม่บอกไม่กล่าวแนะแนวทางการทำงานกันซักคำ    สายตาทุกคู่ที่จับจ้องมองรังเกียจอย่างกับว่าผมเหยียบอุจาระมาซ่ะอย่างนั้น    พฤติกรรม HRพันธุ์เถื่อนของผมเริ่มจุดประกาย  เอกสารISO ที่การันตีความเทพของโรงงาน    ผมจัดการเปลี่ยนแนวทางตามแบบของผม ตามหลักการง่ายกระชับ  แต่ยังยิดตามหลักเหตุผลโดยการศึกษาจากรุ่นพี่ และ ศึกษาจากโลกออนไลน์ในไม่ช้า  เอกสารที่รกรุงรัง กายเป็นเรื่องที่ง่ายที่จะหยิบจับ    แรงงานสัมพันธ์และการเข้าถึงทำให้ง่ายที่จะเข้ากับเสือสิงห์กระทิงที่ดุร้าย   ความบริสุทธิ์ใจและคำพูดที่ตรงไปตรงมา  การให้เกียติในการแสดงออกทางความคิดทำให้หลายคนเริ่มอยากจะชักชวนผมเข้าพวก..... สุดท้ายไม่ยากที่จะขอถอนเขี้ยวพวกเขาออกอย่างที่เขาพอใจที่จะถอดออก  มันไม่มีหลักเกณฑ์อะไรเลยมันคือความจริงใจล้วนๆ  คุณจะลืมคำว่าจิตวิทยาจอมปลอมไปเลย  แต่อย่าเผลอลองเอาเขี้ยวที่เขาถอดไว้มาลองใส่ซะล่ะ

กาลเวลาผันแปรเปลี่ยน  SME ตีแตกเริ่มเล่นงานผมเข้าให้  DC แผนกเอกสารเซ็นเตอร์ตามภาษาเรียกเชยๆแต่เข้าใจง่ายของผมถูกผลักดันหน้าที่ให้ผมรับผิดชอบ    อีกไม่นาน จนท.การตลาด ตามผมมาติดๆ  ปัญหามาจากพนักงานเก่าๆลาออกไปแสวงหาที่ทำงานใหม่ๆที่เขาพอใจหว่าที่เดิม แต่คราวนี้มาพร้อมกับการเสนอเงินก้อนโต  แน่นอนผมยินดีที่จะรับมันไว้   ถามจริงๆในหัวสมองผมมีอะไรที่เป็นการตลาดผลักดันยอดขายหรือไม่    ผมตอบได้เลยว่าไม่มีเลย  ก็คงต้องพึ่งรุ่นพี่และโลกออนไลน์อีกตามเคย   ทุกกระบวนการผมเดินตามแบบของผมเปลี่ยนเอกสารให้สอดคล้องกับการทำงานที่เหลือก็รอโจทย์ยากๆวิ่งมาหาเราให้ฝึกสมอง  และที่สำคัญผมทำตัวเป็นน้ำครึ่งแก้วเสมอ

ต้นปี56  SME ตีแตกเกิดวิกิตอย่างหนัก   ผู้บริหารแถลงการบ้างไม่แถลงการบ้าง  ปัญหาของเถ้าแก่ยากล้นที่จะแก้ไข    เงินเดือนออกล่าช้านัดวันผลัดวันประกันพรุ่งสุดท้ายพนักงานแตกกระเจิงไปคนละทิศละทางบ้างก็ดึงรั้งไว้ได้ บ้างก็ถ่มน้ำลายเหยียดหยามการบริหารงานอย่างไม่โปร่งใสของถ้าแก่   

ผมไม่วันที่จะกล้าโทษใครแต่เถ้าแก่โทษเศรษฐกิจท่านมองว่ามันหลอกหลอนประชาชนจนน่ากลัวกว่าผีซะอีก...    สุดท้ายล่าสุด 15/10/56  ทั้งๆที่ผมไม่อยากซื้อของก็ยังจะให้ผมซื้ออีก  เถ้าแก่บ้าระห่ำทะลุบ้องเกินขีดพิกัดมอบงานจัดซื้อให้ผมช่วยดูแลอีกตำแหน่งทำเอาผมมึนงง ทั้งที่ยังมีบุคคลากรอีกมากมายให้เลือกใช้

คำพูดที่ว่า "ทำงานเก่งทำได้ทุกอย่างหรือว่าว่างงานเลยยกงานให้ผมทำ"   คือคำที่หลายคนกำลังพูดและวิเคราะห์เกี่ยวกับตัวผมในเวลานี้  ข้อเสนอค่าตอบแทนที่เพิ่มขึ้นยุติลงทิ้งท้ายไว้ที่คำว่า  ขอความช่วยเหลือแน่นอนผมยินดีที่จะรับมันไว้ในอ้อมใจที่สั่นคลอนอีกที่สั่นคลอนก็คงเพราะพวกเราไม่ได้รับเงินเดือนมา 2 งวดแล้ว 

เงินหลายหมืน  คือข้อเสนอที่มากว่าที่ผมกำลังได้รับอยู่ปัจจุบันอาจเป็นคำตอบสุดท้ายของข้อเสนอ ที่ผมอาจต้องตัดสินใจทิ้งงานที่กำลัง้าทายไป  หากทำงานตำแหน่งเดียว  เงินเดือนออกตรงไม่เดือดร้อนครอบครัวเหมือนที่กำลังเป็นอยู่    สังคมที่เปลี่ยนแปลง  และความกดดันจากครอบครัวที่กำลังเดือดร้อน ค่าผ่อนรถ ผ่อนบ้าน ทำให้ผมแอบคิดไปว่า!

ผมกำลังเย่อหยิ่งกับหัวโขนที่เถ้าแก่มอบหมายให้

ผมกำลังสนุกกับงานในSMEทำจนเกือบจะครบทุกตำแหน่งในโรงงาน

ผมกำลังสงสารเถ้าแก่และกำลังให้กำลังใจเขาทั้งๆที่เขาก็ไม่ได้จริงใจอะไรกับเรามากนัก

หรือสุดท้ายผมกำลังปกปิดความอ่อนแอบางแง่ของผมอยู่ กับการเริ่มต้นใหม่

สุดท้าย มันก็แค่อุทาหรเล่าสู่กันฟังเผื่อใครเคยประสบเหตุการณ์ ผมว่ามันยากมากสำหรับการตัดสินใจ

แต่นั่นมันคือ

 '' การให้โอกาสตัวเอง หรือการให้โอกาสเถ้าแก่ หรือมันคือความกลัวที่จะเปลี่ยนแปลกันแน่"

สุดท้าย ความหิว อาจจะเป็นคำตอบสุดท้าย

บทสนทนา

HR     : เถ้าแก่ครับเงินเดือนงวดนี้เลื่อนออกมานานแล้วน๊ะครับพนักงานถามผมเยะมากผมเกรงว่าเขา                   อาจจะ ลาออกจากโรงงานไปทำงานที่อื่นกันหมดครับ

เถ้าแก่ : ผมเข้าใจน๊ะ  บริหารประเทศ กันอย่างไรพังกันหมดแล้วรัฐบาลเคยมาช่วยรับผิดชอบอะไรไหม                  สุดท้ายรากหญ้าก็ต้องมารับกรรม

HR      : เถ้าแ่ก่รากหญ้าผมไม่ใช่ใส้เดือนเลยหรือครับ ตอบตรงประเด็นหน่อยครับ พนักงานจะหนีหมด                  แล้วครับ

เถ้าแก่  : HRคุณช่วยบอกพนักงานทุกคนน๊ะว่าผมไม่โกรธ ผมเข้าใจว่าคนหิวมันเป็นอย่างไร

HR      : เถ้าแก่ก็ยังไม่ตรงประเด็นน๊ะครับ หิวข้าวมันโกรธน๊ะครับแต่ยังทนได้แต่ที่เขาจะทนไม่ได้คือคำ                พูดที่ยังไงก็ยังไม่ตรงไปตรงมาของเถ้าแก่  แล้วคำว่าเข้าใจว่าคนหิวมันเป็นอย่างไร อย่าพูดให้                พนักงานใส้เดือนที่ต่ำกว่ารากหญ้าได้ยินน๊ะครับเขาจะตีความผิดๆ  หาว่าเขาไม่มีจะกัน จะยุ่งกัน             ไปใหญ่ครับ

ปล.คนที่เหลือต่อไปที่จะก้าวต่อไปกับโรงงานและเริ่มสร้างความยิ่งใหญ่ในธุรกิจกันอีกครั้งเพราะคนที่เหลืออยู่เราคัดแต่เพชรแท้ๆ เอาไว้เท่านั้น  เสียงโห่ร้องของพนักงานดังกิ๊กก้องป้าชูจิต  ญายชูใจ  พ่อถวัล  ลุงเกษม  อาม่ากิมเจียง  กับชายร่างเล็กและหญิงลูกสาม ตบมือแสดงความดีใจกับการที่ถูกคัดเลือกว่าเป็นเพชร ที่คัดไว้งั้นหรือ  อิๆๆๆ (แซว)ขำๆ

สะท้อนใจ และ ให้กำลังใจพวกเราและเถ้าแก่ให้ก้าวผ่านวิกิตที่เถ้าแก่มองว่ามาจากการเมืองให้จงได้

ก้องกิดากร