เราเป็นคนที่ไม่ได้โดดเด่นอะไร
ลองดูเรื่องเล่าจากเว็บบอร์ดกันบ้าง
เราเป็นคนที่ไม่ได้โดดเด่นอะไร ไม่เลยซักอย่างจริงๆนะ
ไม่ว่าจะหน้าตา การเรียน พูดก็ไม่เก่ง เพื่อนก็น้อย (กรรม)
แต่นั้นก็ไม่ใช่ปัญหาอะไรหรอก....
ปัญหามันอยู่ตรงที่ เราเรียนอยู่มหาลัยแล้วช่วงนี้มันดันมีกิจกรรมเยอะจนน่าปวดหัว
เราก็เป็นรุ่นพี่คนอื่นเค้าแล้ว ก็เลยมีหน้าที่ต้องคอยดูแลรุ่นน้อง
ที่นี้...เพื่อนในคณะก็นัดทำงานกันวันเสาร์อาทิตย์
แล้วเพื่อนสนิทในกลุ่มเราก็เป็นเด็กแถวๆนั้นกันหมด ก็เลยกลับบ้าน
แต่เราดันเป็นเด็กบ้านใกล้ (อยู่หอพักไม่ได้กลับบ้านเหมือนเพื่อนเค้า)
ทุกคนในกลุ่มก็เหมือนจะโยนงานให้เราไปรับผิดชอบคนเดียว
แปลว่า...วันเสาร์อาทิตย์ที่จะถึงนี้เราต้องไปทำงานกับเพื่อนคนอื่นๆ(ที่ไม่สนิท)
อย่างที่บอก เราพูดไม่เก่ง มีเพื่อนน้อย แล้วเราก็รู้สึกว่าไม่ค่อยจะมีใครเห็นหัวเราซะเท่าไร
เราก็ลำบากใจ ไม่อยากจะไปทำงาน
(จิตใจฝ่ายชั่ว) กูไม่จะไป!!!
(จิตใจฝ่ายดี) มันคือหน้าที่
เราไม่อยากไปเลย เราไม่อยากไปทำงานคนเดียว เหงาๆ ไม่ค่อยมีใครพูดด้วย
ไม่มีใครเห็นว่าเรามีตัวตน
แล้วที่ดราม่าของแท้เลยก็คือ เราคิดมากเลยโทรไปปรึกษาแม่
แม่บอกว่า "โตแล้วหัดคิดอะไรเองบ้าง" แล้วก็ตัดสายไปทั้งๆที่เรายังพูดไปจบเลย
เราเสียใจมากเลยนะ
ร้องไห้เลยแหละ (ตอนพิมพ์ก็ร้องไห้อยู่)
เราคิดว่าบางทีคนเราถึงโตแค่ไหนก็ยังต้องการตัวช่วยนะ
ไม่รู้เพราะเรามันอ่อนแอหรือเพราะอะไร
แต่เรารู้สึกว่ายังไงคนเรามันก็แก้ปัญหาให้ตนเองไม่ได้ทุกเรื่องหรอก
เราอยากกลับบ้านบ้าง...
เราอยากมีข้ออ้างนู้นนี้นั้นเลยไปช่วยทำงานไม่ได้
เราอยากให้เพื่อนมาช่วยกันทำงาน
เราอยากให้แม่คอยปลอบใจเรา
ถ้าถามว่าไม่อยากไปแล้วไปทำไม่ล่ะ ช่างมันซิ!
เราตอบได้เลยว่า เรากลัวเพื่อนเกลียด อยู่หอพักแล้วทำไมไม่มาช่วยงาน...
-------------------------------
ต้องขอบอกว่าน้องคนนี้ดราม่าดีน่ะ แต่ไม่มากเท่าไหร่หรอก
ผมขอสรุปก่อนเลยล่ะกันว่า เพื่อนของน้องใจหมามากๆ ทิ้งงานให้น้องทำคนเดียว แต่สำหรับเรื่องเล่าเรื่องนี้ผมขอยกให้น้องใจมดสุดๆ เรื่องทั้งเรื่องเป็นการคิดเล็กคิดน้อยมากไปหน่อยกับการใช้ชีวิตพยายามหาจุดเปลี่ยนของมันให้ได้
แต่ผมว่าน้องเขาดูจะเน้น คำพูดนี้เป็นพิเศษ
เราเป็นคนที่ไม่ได้โดดเด่นอะไร ไม่เลยซักอย่างจริงๆนะ
ไม่ว่าจะหน้าตา การเรียน พูดก็ไม่เก่ง เพื่อนก็น้อย (กรรม)
เชื่อผมน่ะตัวคุณเองจะต้องมีอะไรเด่นซักอย่างและมันสามารถปกปิดความอ่อนแอตรงนี้ของคุณได้แน่นอนเชื่อเถอะน่างั้นเอานี่ไปอ่านล่ะกัน
คําคมสอนใจ
ถ้าท่าน ไปตรงๆไม่ได้ ก็จงไป 'ทางอ้อม' และถ้าท่านไปข้างบนไม่ได้ ก็จงไปข้างล่าง อย่ายอมแพ้ง่ายๆ เป็นอันขาด
ถ้าอยากจะ "ประสบความสำเร็จ" ต้องกล้าที่จะ "เปลี่ยนแปลง" ตัวเอง
ทางข้างหน้า 'ลางเลือน' เหมือนว่างเปล่า แดดจะเผาผิวผ่อง เธอหมองไหม้ ที่ตรงนั้นมีหุบเหว มีเปลวไฟ ถ้าอ่อนแอจะฝ่าไป อย่างไรกัน
จงฟังความรู้สึกของผู้พูด ไม่ใช่ 'คำพูด'
จุดที่ต่ำสุดของ 'ชีวิต' ที่ทุกคนมีโอกาส 'ประสบ' ..เป็นได้ทั้ง 'จุดจบ' และ 'บทเรียน' ที่ดี
คนเราจะไม่ต้องใช้สมองเลย ถ้าพูดแต่ 'ความจริง'
ยิ่งบทเรียนยากขึ้น 'เท่าไหร่' ถ้าเราผ่านมันไปได้เราก็จะยิ่ง 'เก่งขึ้น' เท่านั้น
ถ้าคุณไม่ลอง 'ก้าว' จะไม่มีวันรู้เลยว่า 'ข้างหน้า' เป็นอย่างไร
อย่ากังวลกับสิ่ง ที่ยังมาไม่ถึง แต่ให้ คำนึงถึง สิ่งที่ 'กำลังทำ'
หนทางยาวไกลนับ 'หมื่นลี้' ต้องเริ่มต้นด้วย 'ก้าวแรก' ก่อนเสมอ
ขอบคุณคำสอนจาก rakjung.com
0 ความคิดเห็น:
Speak up your mind
Tell us what you're thinking... !